آشپزی یکی از فناوری های ارزشمندی است که انسان برای تهیه غذا و تامین انرژی، به یادگیری آن نیاز دارد. پس از پیدایش آتش و استفاده از آن در تهیه غذا، در طی سال ها آشپزی به یک ویژگی فرهنگی رایج تبدیل شد که در هر کشور روش طبخ و تنوع غذایی متفاوت است. امروزه هنر آشپزی یکی از پر درآمد ترین شغل های دنیاست.
قهوه در واقع به علت عمل برشته کردن یا رست قهوه، تلخ می باشد و شما توانایی تغییر تلخی آن را نخواهید داشت. مگر اینکه به آن افزودنی هایی اضافه کنید که طعمی جدید و بی نظیر به آن ببخشد. قهوه ای که عاری از هرگونه افزودنی است و طعمی بسیار تلخ دارد به اسپرسو یا قهوه ی سیاه معروف است. که البته اکثر افراد تحمل شدت تلخی آن را نداشته و به آن شکر یا شیر اضافه می کنند.
بسیاری از افرادی که مشکلات سلامتی دارند سعی می کنند از کافئین اجتناب کنند که باعث افزایش تقاضا برای قهوه بدون کافئین شده است. قهوه بدون کافئین چیست؟ برای جواب این سؤال می توان گفت که قهوه بدون کافئین، قهوه ای است که کافئین از آن حذف شده است...
اضافه کردن شیر به قهوه طعم آن را تغییر میدهد و تلخی آن را هنگام خوردن خوش طعم میکند. برخی از افراد نمیتوانند بدون وجود شیر قهوه را میل کنند و به نظر آنها قهوه بدون شیر کامل نیست. از انواع قهوه هایی که در آنها از شیر استفاده میشود میتوان به فلت لایت، کاپوچینو، ماکیاتو، لاته و.. اشاره کرد. امروزه مردم بیشتر به دنبال شیرهای گیاهی هستند، از جمله شیر سویا، بادام، نارگیل و جو دوسر میباشند...
آشپزی یکی از امور ضروری در زندگی ماست که نیاز ما به غذا و خوراک را رفع و تامین می کند. می توان گفت آشپزی یک هنر، مهارت و فناوری برای تهیه غذا با استفاده از گرما یا بدون آن می باشد. در متون قدیمی از کلمه ی خوالیگری برای عمل آشپزی و تهیه کردن غذا استفاده می شد. مفهوم دقیق تر این کلمه گرما دادن به خوراک به منظور دست یافتن به تغییرات شیمیایی در بافت، طعم، ظاهر یا خواص غذایی است. پس از کشف آتش در هزاران سال پیش، طبخ غذا یکی از ویژگی های فرهنگی هر ملت شد. امروزه نیز هر کشور غذاهای مختص به خود را دارد و شیوه ی آشپزی بسیار متنوع و گوناگون است.
کلمه ی آشپز متشکل از دو بخش آَش و پز است. در گذشته تمامی غذاهای مصرفی را آش می نامیدند و به همین جهت کسی که به پخت غذا مشغول بوده آشپز نام داشت. در نهایت به شخصی که عمل آشپزی و پخت و پز را انجام می دهد آشپز می گویند و در هر خانه ایی ممکن است افراد متفاوتی مشغول به انجام آن در طول روز باشند. اما علاوه بر پخت و پز روزانه ی ما، در دنیا آشپزی یک شغل محسوب می شود که افراد با توجه به میزان مهارت و تخصصشان در این رشته درآمد های متفاوتی دارند.
آشپز با کمک روش های گوناگون آشپزی، اقدام به تهیه غذاها می کند. در آشپزخانه های بزرگ گروهی از آشپزها مشغول به کار هستند و یک سرآَشپز بر آنها نظارت می کند. هر آشپز مسئول یک نوع غذا مانند کباب ها، سوپ ها، نان ها و پلوها می باشد. آشپز باید فردی صبور، خلاق، علاقه مند به آشپزی و با سرعت عمل بالا باشد.
برخی از وظایف آشپز:
سرآشپز در یک رستوران یا آشپزخانه ی صنعتی مانند هتل ها، کشتی ها، غذاخوری های نظامی و.. سرپرستی دیگر آشپز ها را برعهده دارد و مهم ترین مسئولیت و بالاترین درجه شغلی را دارد. او با افراد مختلفی در ارتباط است و باید ویژگی های زیادی مانند مدیریت قوی، توانایی برقراری ارتباط با افراد متفاوت و توانایی مدیریت لحظات بحرانی و عملکردی درست در آن موقعیت را داشته باشد.
آشپزها برای پخت و پز راحت و صحیح از واحد و حجم های ثابتی استفاده می کنند برخی از آنها مانند:
شما ممکن است از روش های متفاوتی برای آشپزی کردن استفاده کنید.برخی از این روش ها مانند:
فر و شکوه پادشاهان ایرانی و دربارشان در زمان باستان بسیار مورد توجه بوده و سخن های زیادی درباره ی عظمت فرمانروایی آنان بر بخش های متمدن زمانشان گفته شده است اما در مورد خورد و خوراک و نحوه ی آشپزی آنها مدارک درستی وجود ندارد.
قدیمی ترین دست نوشته های موجود در مورد هنر آشپزی و تاریخ آشپزی ایران از زمان ساسانیان موجود می باشد اما بعد از آن آشپزی را مربوط به دیوها می دانستند. افسانه هایی از زمان ضحاک آغازگر اشارات و توجهی عمیق به امر آشپزی بود. از مهم ترین آثار به جا مانده در مورد آشپزی ایرانی نثری به نام رساله خسرو و ریدگ می باشد که این اثر از زمان پهلوی به جا است. در زبان پهلوی خوالیگری به معنای آشپزی بوده است. در یکی از مناظره های این رساله، خسرو پرویز و یکی از درباریان در مورد بهترین خوراکی ها، نوشیدنی ها، عطر ها، بازی هایی همچون چوگان و اسب ها به گفت و گو پرداخته بودند. در این رساله در مورد برخی از خوراک ها و روش پخت آنها گفت و گوهایی انجام شده است. برخی از این خوراک ها مانند شیرینی ها، مربا ها، نوشیدنی ها، غذاهای گوشتی سرد و گرم بودند که در این رساله به آن ها پرداخته شده است.
یکی از جالب ترین نکات این است که دیگر مکاتب آشپزی برخی ترکیبات و اصلاحات را از مکتب آشپزی ایرانی قرض گرفته اند.
در آثار فردوسی و ثعالبی نیز در مورد خوراک ایرانیان نوشته شده است اما می توان گفت چیزی که در این آثار به آن پرداخته شده نمونه ای از غذای شاهان بوده و نمونه های آن در غذاهای امروزی کمتر به چشم می خورد. در این خوراک ها گوشت شکار و مواد گرانبها و کم یاب استفاده می شده و از عناصر اصلی آشپزی ایرانی مانند خورش، برنج و نان به معنای امروزی اثری یافت نشده است. به هر حال ریشه ی اصلی آشپزی ایرانی را می توان در توده ی مردم که غذایی ارزان تر و ساده تری نسبت به شاهان داشتند یافت. در واقع همین خورد و خوراک ساده ی مردم در دوره های بعد به دربار خلفای عباسی و ایلخانیان نفوذ کرد.
